Een nagespeelde scène uit de documentaire Tussen Goot En Geluk waarin ‘Eef’ urenlang een stoeptegel omhoog moet houden en hard aan zijn oor wordt getrokken indien hij zijn armen ietwat laat zakken.
Eef, geboren in 1939 te Nijmegen, was 6 maanden oud al slachtoffer van een vieze oorlog. Niet in de eerste plaats vanwege de Duitse inval, maar veeleer vanwege overheidsinstanties die hem als inruilfiche gebruikte. Negen broers en zussen worden in 1940 als wees overgebracht aan allerlei instellingen. Het hele scenario is geregisseerd door de rechtbank van Arnhem, de kinderpolitie en kinderbescherming Nijmegen. Eef’s oudste zus is dan 12 jaar oud en overhandigt Eef als baby van 6 maanden aan de nonnen van Simpelveld.
Na twee pleeggezinnen beland hij op 12-jarige leeftijd bij de fraters in Huize De La Salle te Boxtel, een regelrechte nachtmerrie. Eef: “Ik kon zélf douchen maar al snel wérd ik gewassen. Bij het wassen van mijn penis werd mij meegedeeld dat dit ding niet alleen voor het plassen bedoeld was”. Voor Eef er erg in had werd hij een seksslaaf van de fraters. Er vonden ’s nachts selecties plaats waarbij kinderen van bed werden gehaald. “Anale seks, 30 keer pijpen per nacht, dat soort dingen. Ik kreeg er een handvol snoep voor terug.” Er vonden sadistische praktijken plaats waarbij fraters uren met hun klompen op zijn knieën bleven staan. Soms werd hij uren in een hoek gezet waarbij hij een stoeptegel omhoog moest houden. Telkens wanneer de armen een centimeter van vermoeidheid zakte kreeg hij een slag in het gezicht.
In die vijf jaar in Boxtel heeft Eef regelmatig een proces-verbaal laten opmaken bij de politie maar hij werd onder het mom van een fantaserend kind in de handboeien geslagen en teruggebracht naar de fraters. Zelfs de kinderbescherming schoof zijn melding weg als opruiend gespuis. Eef viel tot aan zijn 21e onder een echtpaar van de kinderpolitie die zijn hele proces van plaatsingen begeleidde en ook zij deelde Eef mee dat hij niet zo over de fraters mocht praten. Na elke melding stuurde ze hem terug naar de ellende van verkrachtingen. Toch kon hij regelmatig ontsnappen. Maar omdat de fraters hem een opvallend verschijnsel hadden gegeven in zijn haardracht werd hij, wandelend langs de weg, steeds door politie aangehouden en teruggebracht. In al zijn kleren was namelijk het adres van de fraters ingenaaid.
In deze periode komt Eef erachter dat hij acht broers en zussen heeft. Zelfs zijn ouders blijken in leven en hij is helemaal geen wees. Eef: “de fraters en de kinderbescherming kende onze hele familie, maar wij werden gescheiden van elkaar gehouden en niets werd ons meegedeeld. Ik weet nog steeds niet waarom wij uit huis zijn gehaald. Een moeder die negen kinderen weggeeft; dat geloof je toch niet?” Op een gegeven moment, na een oneerbaar voorstel, sloegen de stoppen bij Eef door en molesteerde hij de desbetreffende frater waarna hij 4 jaar door moest brengen in een jeugdgevangenis. Eef: “ik mocht me niet verdedigen maar wel jarenlang aan zijn piemel trekken.” Op de leeftijd van 21 wordt hij op straat gezet en was hij een vrij man. “Ik wist niet eens wat vrij was. Sta ik daar op straat: wat moet ik doen? Waar moet ik heen lopen? Waar slaap ik? Wat eet ik? Wat is vrijheid?”
Eef heeft niet alleen tijdens de periode bij de fraters een proces-verbaal laten opmaken bij politie Boxtel, maar ook de laatste jaren bij politie Nijmegen. Daar heeft hij niets meer van vernomen. Regelmatig heeft hij de rechtbank uitgenodigd om uit te leggen waarom hij als baby uit huis is geplaatst en waarom er niets is gebeurd met al zijn meldingen bij politie en bij de kinderbescherming. En waarom hij nimmer de papieren mag inzien over zijn adoptie. De rechtbank Arnhem geeft niet thuis. Eef: “ik heb van justitie levenslang gekregen in mijn eenzaamheid.” En over de kinderbescherming: “dit is geen kinderbescherming. Ik had liever gehad dat ze mijn nageboorte hadden genomen en mij de heg in hadden gegooid.”
In december 2004 brengt Eef in Tilburg een bezoek aan Fraters CMM, de orde waar Huize De La Salle (dat inmiddels is afgebrand en is herbouwd) onder valt en heeft hij voor de Kerkelijke Rechtbank zijn verhaal mogen doen. Zij waren de zaak nagegaan en konden niets anders concluderen dat het misbruik inderdaad had plaatsgevonden. Maar de dienstdoende fraters van toen zijn allemaal dood. En daar bleef het bij. Geen kerstkaart, geen uitnodiging op een debat, geen verklaring waarom zijn broers en zussen voor hem verzwegen zijn, geen openbaar excuus voor alle misbruikte kinderen.
Het Europees Parlement schrijft op 15 februari 2010 op haar website:
“Bijna 80 miljoen Europeanen leven op de rand van de armoedegrens. Zij leiden een onzeker bestaan en moeten het stellen zonder de basisbehoeften die de meeste mensen als vanzelfsprekend ervaren. Extreme armoede betekent een ernstig gebrek aan basisbehoeften inclusief voedsel, veilig drinkwater, hygiënefaciliteiten, gezondheidszorg, onderdak, onderwijs en informatie. Er zijn ook mensen binnen de EU die onder extreme armoede lijden, voornamelijk de Roma.”
Amnesty International schrijft in februari 2010 over Roma:
“In Tsjechië worden Roma-kinderen systematisch gediscrimineerd in het onderwijs. Roma-kinderen worden in Tsjechië stelselmatig in zogenaamde ‘praktische basisscholen’ geplaatst. Dit zijn eigenlijk scholen voor kinderen met een lichte mentale beperking.”
Bij Eef in huis hing een krantenartikel met de titel: ‘Als God bestaat dan heeft de kerk het goed verpest’.
Documentaire
In de documentaire Tussen Goot en Geluk krijgen vijf (ex-)daklozen de aandacht om hun verhaal te doen, waaronder Eef. Na de première krijgt Eef van Fraters CMM een excuusbrief. Ze hebben incognito in de zaal gezeten. Voor Eef was hiermee de zaak rond. Nog geen jaar later overlijdt hij.
Onderzoek
In 2006 heb ik nog voor de première en de excuusbrief van Fraters CMM namens Eef een onderzoek gedaan naar zijn dossier. De volgende resultaten kwamen daar uit:
- Raad van Kinderbescherming Arnhem/Nijmegen: Bij wet heeft de kinderbescherming het dossier van Eef in 1961 vernietigd. Meldingen van misbruik of motieven over het weghalen bij de ouders zijn niet meer te vinden.
- Rechtbank Arnhem: een woordvoerder van de kinderrechter deelt ons mee dat alle documenten over alle personen van voor 1945 tijdens een bombardement volledig zijn vernietigd en dat er niets is overgebleven over wat voor een informatie dan ook.
- Gelders Archief: het Gelders Archief verwonderd zich over deze reactie en schrijf: “door oorlogshandelingen is het archief deels verminkt, maar bij lange na niet geheel verloren gegaan!” Na een grondig onderzoek in de documenten ‘Ontzetting en Ontheffing’ 1904 tot en met 1979 vinden we geen sporen van de familie van Eef en het Gelders Archief concludeert dat óf de documenten vernietigd zijn óf dat er iets anders aan de hand moet zijn.
- Politie Nijmegen: politie te Nijmegen vinden een dossierrecherche naar een enkele case in de jaren ’50 te omvangrijk (“dit zou een handmatig en dus zeer tijdrovend onderzoek vergen in duizenden gegevens en dit zou ten koste gaan van de primaire taak van de politie”). Volgens de Archiefwet mag ik daar zelf pas in spitten na 2027.
- Fraters CMM Tilburg: verwijzen me naar Huize De La Salle in Boxtel omdat ze geen dossiervorming over Eef hebben. Verder vinden ze dat elk dialoog over de ervaring bij de fraters in Boxtel een initiatief moet zijn vanuit Eef zelf.
- Hondsberg De La Salle Boxtel: alle dossiers over de kinderen zijn vernietigd. Op de vraag waarom ze dossiers vernietigen, krijg ik het antwoord: “we kunnen niet aangeven waarom wij dit doen, gewoonweg omdat het niet bekend is waarom wij dit doen.”
- Ministerie van Justitie, afdeling Adoptie: Deze overheid geeft geen informatie en verwijzen ons naar een procedure met FIOM.
- FIOM: staat mij hartelijk te woord maar delen mee dat er voor de adoptiewet van 1954 geen belang werd gezien in dossiervorming en het verhaal niet lijkt op een adoptiecase. Ze onderstrepen echter wel dat deze zaak meer dan ongewoon is en kunnen geen case herinneren of argumenten verzinnen waarbij 9 kinderen uit huis zijn geplaatst onder het mom van vermeende ‘weeskinderen’. Daarnaast is de hoofdtaak van FIOM om bloedverwanten op te sporen en niet, zoals bij Eef, zoeken naar motieven van handelen. Uiteindelijk vinden ze dan ook geen dossier in hun database.
Het valt op dat, op het FIOM en het Gelders Archief na, de instanties apathisch en met veel weerstand reageren. Met name de reactie van Hondsberg De La Salle Boxtel is ronduit onbegrijpelijk. Geen enkele instantie heeft de verantwoordelijkheid voor Eef opgepakt in de vorm van hulp of onderzoek. Alle officiële meldingen zijn genegeerd.
Nederland telt circa 50.000 daklozen. Voor hen is de Nederlandse bureaucratie een favela.
Een maand na deze publicatie en een artikel in De Gelderlander komt seksueel misbruik van de Rooms-Katholieke kerk in Nederland in het nieuws. De val van de kerk begint bij het Don Rua klooster in ’s-Heerenberg. RTL besteed aandacht aan Hondsberg De La Salle. Erna is het bekende balletje gaan rollen. Het verhaal van Eef was de eerste dominosteen en heeft zijn impact gehad.
OLD SCHOOL
Dit artikel is ‘old school’ en is gepubliceerd in 2006 via Updaid (de voorloper van NL-Aid).
AUTHOR: Drs. H.R.J. Sluijter
URL: www.NL-Aid.org
E-MAIL: info [at] www.NL-Aid.org
Het verhaal van Eef is niet op zichzelf, mijn tijd in de la Salle
Ik ben nu 75 de gevolgen van toen beleef ik nog tot heden
Ik heb het maar weg gestopt
ik heb zelf op huize de la salle gezeten in boxtel nu hoor je veel over sexsueele handelingen maar niks over geestelijke mishandelingen zo als het slaan klappen in het gezicht zodat je de licht flitsen voorbij zag komen of het in de douch worden gezet en daar tot diep in de nacht moest staan dat is het geestelijke van mishandelingen die daar plaats vonden
ik was 5 jaar oudtoen ik uit huis werd geplaats werd alleen werd mij niet vertelt waar ik naar toe ging en tot op de dag vandaag is me dat nooit vertelt ‘t is in kindertehuizen leven en overleven ik herken mezelf terug in nummers van andre hazes zoals als ik dan thuis kom is er niemand waarom ik de nacht is me leven en nog wel meer van dit soort nummers en van boxtel ging k naar groot emaus in Ermelo en daarna naar rotterdam ik kwam even bij mij moeder maar dat duurde niet lang ze gaf niks om haar kinderen dus al snel koos ik voor de straat en naar wat omzwervingen woon ik nu in amsterdam inmiddels ben ik 60 maar de tijden staan nog altijd in mij geheugen over een goede jeugd ken ik niet spreken
wat ik ook wel jammer vind is dat je er met niemand over kan praten want de mensen kunnen niet aan iemand zien of zij in kindertehuizen zijn opgegroeit zijn zowel bij de vrouwen als bij de mannen er lopen duizende in de rondte die dit leven kennen uit huis geplaats het gemis van je eigen ouders broers en zussen ik zelf woon alleen in amsterdam maar zo’n verhaal als dit ken je aan niemand kwijt ‘t einege waar ik over nadenk is in de rondte te kijken of er een goede ateur is die me kan helpen een boek te schrijven om de mensen de ogen te open wat er in kindertehuize afspeelt
ik weet niet zeker of ik eef heb gekend in huize de la salle te boxtel ik kwam in 1961-1975 dus het kan zijn dt eef in een anderen groep zat als ik ik kwam eerst bij de rakkertjes daarna de pondarosa daarnade uitkijk en daarna bij frater wijnanders ik weet niet meer hoe die groep heete ik weet ook niet zeker of wij elkaar kennen van huize de la salle maar er lopen natuurlijk wel een miljoen mensen in de rondte met het stempel kindertehuis die het proberen weg te stoppen
als kind word je gestraft voor de foute van je ouders om dat deze niet voor je willen zorgen en je verwaarloze en mishandelen dan komt de kinderbescherming in beeld en die plaatsen je dan maar uit huis maar alskind weet je ook niet waar je naar toe kan gaan om het allemaal te kunnen vertellen zoals nu 50 jaar de kindertelefoon bestaat in onze tijd was dat er niet maar ik ben blij dat ik mijn verhaal ken delen op nl-aid en dat het serieus genomen word
ik ben nu het boek van jos Perry aan het lezen getittelt jongens op kostschool het dagelijks leven op katholieke jongensinternaten en alles komt dan weer naar boven ook zo de dvd tussen goot en geluk zo aangrijpent als je deze dingen heb mee gemaakt zo heb ik een gollega zij zat in neerbosch mijmegen deze vertelde me een verhaal dat het daar niet anders was dat daar een broertje van haar werd misbruikt ik zij haar dat dit verhaal niet opzich staat maar dat het balletje is gaan rollen naar een verhaal van iemand uit boxtel
wat ik ook wel wil doen is een oproep op facesboek plaatsen om allen mensen uit boxtel samen te laten komen voor een reuenie en denk dat er dan veel zullen komen want als je uit deze tehuizen komt staa je er echt alleen voor de mensen lopen je voorbij of je een spookburger bent niemand geeft ook maar iets om je maar de pijn en stil verdriet zien en voelen ze niet
ik ga er van uit dat als je uit huis geplaats word naar een kindertehuis dat de fraters of leiding gevende er zorg voor horen te dragen dat je in een veilege omgeving bent uit de klauwen van mishandelingen en verwaarlozingen zonder dat de mishandelingen daar verder gaan want af en toe vraag ik mezelf af wat ik nog op deze wereld doe je leeft getekend voor het leven je kan iedereen vergeven maar vergeten doe je niet als het waren leef je met diepe litkens in je leven wonden die nooit zullen genezen
Beste Peter, Ik ken mij jou wel herinneren, wij zaten bij frater Allardo de Rakkertjes inderdaad, soms waren de fraters streng maar tegels omhooghouden is mij niet bekent, wel werden wij mishandeld door de Groepsleiders en leidsters, sommige jongens mochten zelfs naar het kamertje komen van de juf, ,,weet je nog, ze brachten daar de nacht door. Maar mishandeling door de Fraters klinkt mij niet bekend. Zelf had ik fijne ervaringen met de Fraters zoals Serofino, met het paard, waar wij altijd mee uit gingen,Alardo de timmerman die mij het vak leerde,Portier was altijd vriendelijk. Natuurlijk het achtervolgd mij ook 8 jaar weg van huis waarom??? maar ik geef niet de Lasalle de schuld van mijn verloren jeugd.
Ik kan mij nog herinneren,, tijdens het douche ik was aan het puberen, de juf deelde haar shampoo uit , ik verborg mij achter het muurtje en stak mijn hand uit waar zij dan de shampoo indeed maar ze maande mij dichterbij te komen, bloot uiteraard, zo werden de jongen geselecteerd om op het kamertje te mogen komen ,, Jan, Martien. Ja klappen kreeg je ,, als je wat had uitgevreten, wij waren met een aantal jongens weggelopen, een zakten er door het dak, en overleefden het maar net. Bij thuiskomst kregen wij er met de riem erover. Daarbij voor straf een puzzle maken van 4000 pcc. Toch ook mooie dingen ervaren, weet je nog de vierdaagse in Nijmegen en de vele andere wandeltochten netjes aangekleed als Tiroler met de hele groep, we sleepten mooie prijzen binnen ieder jaar ik had wel 80 medailles, er werden nachtelijke spoorzoeken georganiseerd, dat vond ik erg leuk, vaak zwemmen in de ijzere man, toen we wat ouder werden werden er meisjes gehaald en ons dansen geleerd, ik heb er nu nog profijt van. Ik wil niets goed praten, natuurlijk waren er vervelende dagen, en zaten er rotten appels tussen de begeleiding, ik kan er zo een paar noemen. Jou liederen van Andre daar kan ik mij zelf ook in herkennen, dagelijks loop ik met het verdriet , en erger nog waar hoor ik thuis, mijn vaders en broers zijn over heel Nederland verspreid Rakkertjes Ponderosa, Tienerhoek.. Nooit had ik het gevoel opgesloten te zijn in de Lasalle we waren redelijk vrij, we gingen kranten ophalen in het dorp voor wat bij te verdienen, ook in de flat van 12 hoog waar we de kranten naar beneden in de bakfiets lieten vallen wat een knal was dat. We konden gaan vissen in het dorp, mochten uit dansen, gingen op vakantie , dit werd vaak door de Fraters georganiseer, Ik weet nog goed dat ik in elkaar geslagen werd , door een groepsbegeleider, geen Frater. Er was een groepsbegeleider die het leuk vond om jongetjes op schoot te hebben, en mee te dollen, hij was als een vader voor alle jongens, misschien was ik te jong om misbruik op te merken. Het getimmer van de groepsleider was de druppel,, ik fietste naar huis, ik kon mij de spoorbaan herinneren die naar huis leiden, ik fietste er een dag over om thuis te komen. Daar werd ik weer daags erna terug gestuurd naar Huize de Lasalle . Huize de Lasalle was geen school voor zwakbegaafde, ik moet er met lachen,, Connie van de Biggelaar ken je hem nog hij was journalist, ik weet nog dat hij altijd interviewde met ons speelde we vonden hem maar een zot,, god hebben zijn ziel. Zo zijn er nog een aantal die veel successen hebben gehaald. En ja een koude douche kreeg ik ook.
hoi fons ik kwam uit haarlem en kwam gelijk bij de rakkertjes daarna de Ponderosa daarna de uitkijk ook nog naar vogelezang dus frater arlado serefino wijnandes ik ben activie met harry ter beek en willem janssen op facebook wij willen een reonie organiseren met de manen die in huize de la salle hebben gezeten en wat je ook zei er waren leuke tijden maar ook slechte tijden dan zou je ook nog de boerderij brand kunnen herinere ik was voor twee jaar geleden weer wezen kijken in boxtel wat is het daar veranderd ik denk dat iedereen die daar gewerkt hebben weg zijn ik zal harry en willem de groeten van je doen
Fons dan weet je ook nog wel dat we naar voetbal wedstrijden gingen in het dorp er waren groepsleiders waar ik heel goed mee kon opschieten en er waren er bij waar ik niet mee kon opschieten de dingen die jij zei ken ik me nog wel voor de geest halen.HETis het gevoel of je door deze maatschapij bent uitgekost en dat je nergens meer bij hoort ik ben nu bij een spiegoloog om te kijken of er in Amsterdam een praatgroep bestaat met dit soort problemen
Hoi Fons,
Ik was ook op de la Salle? Van 1966 tot 1972.
Als de Tirolertjers hebben we de Vierdaagse in Venlo gelopen. Ken je dat nog herinneren.
Venlo was en is nog steeds mijn woonplaats.
Mijn ouders waren heel actief in de ondersteuning. Toen zijn er ook foto’s gemaakt. Misschien sta je er wel op.
Eigenlijk wil ik je wel een keer ontmoeten. Ervaringen delen.
Ik hoop dat ik je een keertje kam/mag treffen?
Grtjs.,
Willem Janssen
Toch iets meer over mij vertellen.
Toen ik negen was verhuisde ik naar Boxtel. Naar Huize de la Salle, Munsel 10. Om precies te zijn.
Doordat ik in mijn 9e levensmaand de mazelen kreeg en daarop een hersenvlies ontsteking en met als gevolg daarvan een hersenletsel overhield.
In die tijd, de jaren 60, had men geen idee hoe men daar mee om moest gaan. Men wist überhaupt niet wat een Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) was.
Mijn schoolse carrière was een jaar langer kleuterschool. Dat zo vreemd nog niet. Toen ging ik naar de , reguliere, lagere school. Daar hadden ze het na een half jaar al gezien. Ik moest naar de LOM-school. Na anderhalf jaar wisten zij het ook niet meer. Volgens een comité van wijze mannen moest ik naar de BLO. De BLO in Venlo kon ik niet naar toe om dat zij dachten dat ik te goed was voor hun.
De BLO had een regiofunctie en daarom moest ik uitwijken naar een internaat met een BLO. Dat werd uiteindelijk Huize de la Salle in Boxtel. Hier heb ik 6 jaar doorgebracht.
Ik maak geregeld de vergelijking: mijn vader had 4,5 jaar Jappenkamp en ik 6 jaar De la Salle.
IK begon mijn verblijf bij Frater Allardo. Hij nogal losse handjes. Toen ik een keer tegen mijn moeder aan de telefoon zij dat ik geslagen was. Stonden mijn ouders binnen een record tijd in Boxtel en snutte mijn vader Allardo. Wij werden de groep uitgeleid. Later hoorde ik dat ze 3 á 4 mannen nodig hadden om die twee uit elkaar te krijgen. Dit is achteraf gezien wel mijn redding geweest. Vanaf dat moment heeft ook geen groepsleider me geen klap meer gegeven.
Toen kwam ik bij Serafino. Dit was voor mij de liefste frater. Daar hadden we een hond. Een Schotse Collie. Die Kerrie heette. Bij Serafino werden ook toneelstukken opgevoerd. Met mijzelf als een rechter. Serafino kon ook mooi verhalen vertellen. Vlak voordat we naar bed gingen vertelde hij zijn verhalen. Waarover ze gingen weet ik niet meer. Maar we zaten allemaal geboeid te luisteren.
Na Serafino kreeg ik de eerste niet frater als hoofdgroepsleider. Meneer Molenaar, heette hij geloof ik, en in mijn beleving kwam ik toen voor het eerst in groep met een naam: Hoogheem.
Aan deze groep heb ik in mijn beleving niet veel herinneringen aan.
Toe kwam ik in de groep Vogelzang terecht. Bij Frater Corneliano. Oh, wat had ik een hekel aan die man….. Vanaf het allereerste moment…..
Zo dit was in vogelvlucht mijn weg naar De la Salle en mijn verblijf…..
Mijn moeder vertelde dat frater Engelinus naar zijn meerderen is gegaan om de misstanden aan te kaarten. Dit werd in de doofpot gestopt en de medefraters begonnen hem het leven onmogelijk te maken. Hij is hierdoor uitgetreden. Kent iemand hem?
Hallo René van Gompel
Frater Engelinus was mijn lieve dierbare oom.
Wat ben ik blij dat je dit schrijft
Groet,
Engelien
heb er gewerkt . maar n jaar ik schaam me om dit te vertellen maar het is de waarheid. Ik werkte er de 1 ste dag In de avond dienst liepen 3 pupillen weg meer voor de lol. dacht ik nGroepsleider nam er een onderhanden Hij sloeg midden in het gezicht en schopte ook nog.Ik dacht is dit opvoeden.
ik heb ook in de de la salle gezeten .van 1967 1971.eert bij de rakkers frater arlardo, toen in de ponderosa .bij s fino.perter fons willim .ik kan jullie nog goed herinderen .van de fraters had ik geen last .van sexsueele tostanden ben ik van bespaard .ze zeden altijd fransje renders ,blijf daar maar van af .ze noemde mij kip , bij mijn naam .ze waren streg ‘dat klopt .stampen slaan ,,dat konden ze .ik weet nog bij de rakkers .juw doorien .wat was dat een kreng .die lied kinderen ,braaksel op eten als ze ziek waren .en mij bijna laten verdrinken in het zwembad ..ze zei altijd tegen mij , ik zal je wel leren .later kwam er achter .ze was beestachtig jaloers op mij, omdat ik altijd naar huis mocht.
op een keer kwam mijm zus mij halen met de bromfiets .maar toen mijn zus mij treug wilde brengen ,toen scheede de brommer van mij zus er mee uit .ik kwan te laat binnen .ik moest ook op het kamerje komen .ze sloeg mij door allen hoeken van de slaapzaal .ik vertelde het mijn moeder .maar toen mij moeder kwam ,,was het meteen raak .die belagde ,jufw doorien .frater sirofino ,moest moest komen om de boel te sussen .ik had ook een vriendje . willie , t hoen .uit haarlem .broer van peter .daar speelde ik altijd mee .op een dag waren wij twee weg gelopen ,ikke samem met willie ,t hoen .wand ik was dad gestamp en slaan beu .3 xxx een puzel maken, of 3 x mg .op je raport .maar ik heb ook een hele lieve frater gehad .frater jola ,van school die altijd les gaf .die nam mij zelfs mee na het openluchmuzem .op een dag , dad mij moeder niet kon komen .na de ponderosa , ging ik na berkenrode de groep van m v keulen ,en jufw riet . daar na -2 maanden in de tienerhoek. en toen ben ik vergoed na huis gegaan. alleen ik ben wel ligt traumatis beschadigd .door de la salle .,als peter ,t hoen een boek schrijft ,dan vil ik het wel lezen .wand ik heb het zelfde probreem .frans renders .veldhoven.
frans renders .ik ben nu 63 jaar.ik was 8 jaar toen ik in de la salle kwam .ik moet er nu nog over denken .
test
vervolg verhaal een .her verhaal van eef dat is voor mij tijd geweest . maar mijn haren gingen over eind staan toen ik dat las.
nu 50 jaar later moet ik er nog aan denken. ik droom er s, nachs wel eens over. of zelfs nachtmeres. was dat toen orthopedagogisch s opvoeding. slaan en stampen tot je vonken en flitsen voor je ogen zag .dat ik in de la salle gekomen ben ,dat is de schuld van zuster amanda maatschapeleke werkster van de gem veldhoven .
ik ben pas in boxtel geweest .de ouwde gebouwen zijn afgebroken en brand gehad in het fratershuis .van het oude argchief voor 1982 van frater jola is niets meer van treug te vinden. het is nu de koraal. fons heynen. peter ,t hoen .en willie .,t hoen. .en wim jansen. jullie zaten alle drie bij mij en de groep.de leider die graag deed dollen, dat was m .stelliga..frans renders. kip.
frans renders 1967 1971 op school waren ze ook steng .wij hadden een leraar die je met de liniaal op je bloote billen sloeg, als je niet goed zat optellen. of met de liniaal op je vingers.dat ze een uur later nog zeer deden. of de bel op je hoofd krijgen,als je niet recht in de rij stond.
La salle Boxtel
Wat een tijd heb er 23 jaar gewoond begin jaren tijd van m’n leven de begin jaren later zoveel dingen gebeurd die het daglicht niet verdraagt daarom die doofpot en is groot over nu ga ik niet oordelen maar die 11 hectare grond in Boxtel
Ik ben gelukkig goed terecht gekomen ik kwam binnen daar als 8 jarige en ging bijna als een bijna goed opgeleide categorie Tagi weer weg nogmaals het is gelukkig goed gekomen maar altans ik heb PTSS daar door opgelopen en denk elke ochtend middag en avond aan huizen de la salle heb een slaapstoornissen dus genoeg bedenk tijd