Landelijke India Werkgroep houdt verzonnen kinderarbeid in de lucht

De waarheidsvinding van de Landelijke India Werkgroep (LIW) knakt na kritische vragen en kinderarbeid lijkt totaal te zijn verzonnen in het rapport ‘The Dark Sites Of Granite’ waarin 34 bedrijven worden besmeurd. Sinds de publicatie van het rapport is er op de achtergrond veel gebeurd om bloot te leggen hoe zwak de bewijsvoering is. Een overzicht.

T i m e   t a b l e

23 augustus 2017

LIW publiceert het rapport ‘The Dark Sites Of Granite’ waarop dagblad Trouw zijn artikel ‘Nederlandse bedrijven verkopen graniet uit mijnen waar kinderarbeid voorkomt’ publiceert.

24 augustus 2017

NL-Aid stuurt LIW en de journalist van dagblad Trouw een e-mail dat de berichtgeving verder onderzocht dient te worden omdat het rapport niet wetenschappelijk is geschreven en dientengevolge de beweringen niet aannemelijk zijn. Overigens heeft NL-Aid door de jaren heen LIW op de hoogte gebracht van fake-kinderarbeid maar daar is nimmer gehoor op gegeven. Dat is vreemd als je aan waarheidsvinding doet.

15 september 2017

NL-Aid publiceert het artikel ‘De Landelijke India Werkgroep verzint kinderarbeid’. Daarin staat o.a. dat natuursteenbedrijf Antolini Luigi LIW zal vervolgen wegens het publiceren van ‘valse en misleidende informatie’.

30 september 2017

NL-Aid schrijft de bevindingen naar de inspectiedienst van ontwikkelingssamenwerking, de Directie Internationaal Onderzoek en Beleidsevaluatie (IOB).

4 oktober 2017

LIW buigt want ze publiceren hun eerste rectificatie waarin Antolini Luigi en Edwards Slate & Stone worden gevrijwaard van de verkoop van producten gemaakt middels kinderarbeid. Overigens is de rectificatie na een paar weken zo verstopt op de site van LIW dat het lastig is om deze te traceren. Sterker nog, LIW heeft een aparte link met nieuwsarchief en de rectificatie wordt daar niet vermeld.

5 oktober 2017

De IOB schrijft aan NL-Aid dat LIW zelf de verantwoordelijkheid voor de kwaliteit en betrouwbaarheid van hun onderzoeken, publicaties en media-uitingen moeten dragen. De IOB heeft als primaire taak om het beleid van Minbuza te evalueren en richten zich daarmee op publiekrechtelijke gebied, niet op het privaatrechtelijke gebied. LIW is geen overheid. Het blijft vreemd dat stichtingen die volledig van belastinggelden afhankelijk zijn en niet onder de ‘Wet Openbaarheid Van Bestuur’ (WOB) vallen, niet langs een meetlat gelegd worden. Waar gaat dit dan mis? Om tot bestuursorgaan te worden aangemerkt waardoor de WOB en de IOB een rol kunnen spelen moet een goededoelenstichting aan drie toetsstenen voldoen:

1. Het gaat om subsidie, uitkeringen of andere op geld waardeerbare rechten, en de rechtspersoon fungeert als een soort doorgeefluik tussen overheid en burger;
2. De overheid verschaft het geld waarmee de rechtspersoon de op geld waardeerbare rechten in overwegende mate, in beginsel voor ten minste twee derden;
3. De overheid bepaalt de criteria volgens welke de subsidies of uitkeringen worden verdeeld in beslissende mate.

Op het laatste punt gaat het mis. Goededoelenstichtingen stellen de toekenningscriteria vast. Dus niet wie betaalt, maar wie bepaalt geeft in dit geval de juridische doorslag. Kortom, LIW heeft vrij spel waarbij niemand zich bekommert om waarheidsvinding.

19 oktober 2017

Naar aanleiding van The Dark Sites Of Granite zijn schriftelijke vragen gesteld door Sazias en Van Brenk (beiden 50PLUS), Hijink (SP), Voordewind (ChristenUnie), Van den Hul (PvdA) en Diks (Groenlinks) en beantwoord door de Minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking, Lilianne Ploumen (kenmerk BZDOC-1424805945-57, BZDOC-634272062-122 en BZDOC-1797577928-35 van Minbuza).

22 oktober 2017

NL-Aid publiceert het artikel ‘De Landelijke India Werkgroep verzint kinderarbeid, part 2: ngo-rescue’.

4 november 2017

NL-Aid stuurt een mail naar SER waarin gewezen wordt op de twee artikelen op www.NL-Aid.org over het wetenschappelijk schijnreden ten aanzien van kinderarbeid door LIW.

8 november 2017

NL-Aid mailt de genoemde Tweede Kamerleden, te weten Sazias en Van Brenk (beiden 50PLUS), Hijink (SP), Voordewind (ChristenUnie), Van den Hul (PvdA) en Diks (Groenlinks), om alle bevindingen te delen en om een reactie te vragen. Zelfs na een reminder ontving NL-Aid geen reactie.

9 november 2017

Gerard Oonk van LIW stuurt een mail naar NL-Aid. Deze is interessant want hij doet een poging tot waarheidsvinding. De cursieve gedeeltes zijn geschreven door Oonk. Er staat niet één wetenschappelijke logica in dat zich een ‘bewijs’ mag noemen. Lees mee want dit is waarheidsvinding van het ontwikkelingssamenwerkingfront dat door de IOB, de SER, de Tweede Kamerleden en dagblad Trouw wordt getolereerd.

‘Voor de totstandkoming van het rapport ‘The Dark Sites of Granite’ hebben wij samengewerkt met het Indiase Glocal Research. Glocal Research is een gerenommeerde onderzoeksorganisatie die bijvoorbeeld ook onderzoek uitvoert voor duurzaamheidsinitiatieven waarbij verschillende multinationale bedrijven zijn aangesloten. Diverse van onze eerdere rapporten over de omvangrijke kinderarbeid in de zadensector worden door bedrijven als zeer betrouwbaar beschouwd. Zij baseren mede daarop hun plannen om het probleem aan te pakken.’

De waarheidsvinding van LIW is een vlucht in bijvoeglijke naamwoorden en aannames. Waarom is Glocal Research gerenommeerd? Hoe is dit gedefinieerd? Ik weet niets van hen, ze zij zelfs onvindbaar op internet. Als je gerenommeerd bent, bestaat er dan plotseling verschoningsrecht op wetenschappelijke proeve? Waarom schermen met multinationale bedrijven? Is het dan meer ‘waar’? Wat is omvangrijk? Wat is betrouwbaar en hoe werd dit gemeten? Welke bedrijven in de zadensector zeggen dit en op grond van wat? Is dit de waarheidsvinding van LIW? Moeten we nu maar ineens alles geloven? Dit is geen wetenschap. Dit is vergoelijken omdat je niet aan waarheidsvinding doet.

‘Uw suggestie dat de Landelijke India Werkgroep kinderarbeid zou verzinnen voor eigen gewin is vanzelfsprekend onjuist.’

Zolang beweringen niet aan de wetenschappelijke wetten voldoen, zijn de beweringen wetenschappelijk gezien ONWAAR en dientengevolge verzonnen.

‘Dit is ook niet te verenigen met het feit dat wij in het rapport aangeven dat incidentele gevallen van kinderarbeid in granietgroeven zijn aangetroffen, maar dat kinderarbeid in Zuid Indiase granietgroeven de afgelopen jaren is afgenomen.’

Dit dien je aantoonbaar te maken maar indien je kinderarbeid hebt aangetroffen tijdens een aangekondigde audit, dan is deze kinderarbeid niks waard. Dan is de kans aanwezig dat dit op voorhand in scène is gezet. En wat is incidenteel? Heb je drie kinderen gevonden tijdens 100 audits? Anders? Waren deze audits aangekondigd? Wat waren die kinderen aan het doen dat je dit als kinderarbeid bestempeld?

‘De Landelijke India Werkgroep volgt een strikte procedure van hoor en wederhoor en geeft bedrijven daarmee de gelegenheid te reageren op bevindingen die rechtstreeks met hen verband houden, voorafgaand aan publicatie.’

Dit is vreemd want ik verneem van de natuursteenbedrijven dat zij niet te horen krijgen in welke groeves kinderen zijn gevonden zodat zij niet in staat zijn om een antithese te vormen. Op deze manier wordt het door hun strot geduwd want er is geen verdediging mogelijk. Je zegt hiermee: ‘jij hebt het gedaan? Wat heb ik gedaan? Dat zeg ik niet, maar jij hebt het gedaan.’

‘Gezien de gevoeligheid van de informatie die u opvraagt kunnen wij deze niet verstrekken.’

Dit is een misvatting. Je kunt namelijk bijvoorbeeld zeggen dat bij ngo X op adres Y een lijst ligt met gegevens van gevonden kinderen zodat andere onderzoekers/journalisten dit kunnen hergebruiken. Ze kunnen controleren of de lijst bestaat en ze kunnen de inhoud controleren door middels een steekproef enkele kinderen op te zoeken ten bate van waarheidsvinding. Dit gebeurt in geen enkel rapport van LIW. Kortom, je dient een spoor na te laten. De Code voor Journalistiek zegt dat je feiten controleerbaar dient te maken (regel 5, kopje ‘waarheidsgetrouw’). In het Engels ook wel: SPJ Code Of Ethics. Dit hoort dan ook thuis bij sociaalwetenschappelijk onderzoek doen. LIW schrijft rapportages en persberichten maar ze zijn geen journalistieke organisatie. Dan krijg je deze fouten. De zinsnede van Gerard Oonk zegt eigenlijk dat je alles zomaar zonder bewijs kunt verklaren en dat gevoelige onderwerpen geen bewijs nodig hebben. Geen enkele advocaat heeft op basis van deze redenatie een rechtszaak in de vrije westerse wereld gewonnen. Stel dat de volgende passage zou worden gepubliceerd (voor alle duidelijkheid, het betreft een gedachte-experiment en deze is dus fictief): ‘Bij LIW werken onder streng regime van Gerard Oonk in het geheim al decennia lang kinderen die jonger zijn dan 12 jaar oud. Zij moeten urenlang op de grond flyers vouwen. Er is geen bewijs want dit ligt te gevoelig en kan derhalve niet worden verstrekt. Echter, dit hoeft ook niet want de media en politici geloven het toch‘. Dit is toch ook geen wetenschap bedrijven maar een geval van manipuleren en indoctrineren. Kortom, een bewijs MOET ergens toegankelijk zijn. Derhalve heeft LIW de plicht om accuraat mee te delen over welk bewijs het gaat, waar het gearchiveerd ligt en onder welke condities je het kunt inzien. Zonder dit zijn alle beweringen holle frasen, ontbreekt elke wetenschappelijk onderbouwing en is mijn cursieve zin van hierboven evenzo ‘waar’. De SPJ Code Of Ethics: ‘Identify sources clearly. The public is entitled to as much information as possible to judge the reliability and motivations of sources‘. Bewijzen in de categorie ‘van horen zeggen’ waar LIW mee schermt, doorstaat geen enkele wetenschappelijke proeve.

‘Verder verwijzen wij u graag naar de methode-paragraaf in het rapport.’

Dit is het grootste probleem. De methodeparagraaf heeft de spanwijdte van een hbo-scriptie. 80% van het rapport zou hier over dienen te gaan waarin je uitlegt hoe je alle mogelijke onvolkomenheden neutraliseert.

Gerard Oonk plaatst zijn in zijn e-mail de desbetreffende onderzoekers van ‘The Dark Sites Of Granite’ in Cc:// omdat ik in een eerder stadium hen persoonlijk de simpele vraag heb gesteld of ze daadwerkelijk kinderarbeid hadden gezien (onderzoeker D.H. van LIW en H.P. van het FNV – onthoud u de eerste naam want deze komt terug). De onderzoeker hebben mijn vraag nimmer beantwoord. Dit is meer dan verdacht. Dit is hetzelfde als ik aan een onderzoeker vraag of hij wel degelijk vluchtelingen in het vluchtelingenkamp heeft gespot en dat de onderzoeker niet schrijft dat hij vele vluchtelingen heeft gezien, maar een verhaal aflevert dat het vluchtelingenkamp onderdeel is van een omvangrijke en gerenommeerde netwerkorganisatie die vervolgens bij niemand bekend is.

9 november 2017

In het rapport ‘Do leather workers matter?’ van maart 2017 worden 73 multinationals genoemd. Op pagina 5 van het rapport worden ze in één naam genoemd met de Indiase leerindustrie en uitbuiting waaronder kinderarbeid. Tijdens het onderzoek is gebruik gemaakt van literatuurrecherche en interviews. Er is geen daadwerkelijke uitbuiting waaronder kinderarbeid aangetroffen. De neutraliteit van de interviews wordt niet wetenschappelijk onderbouwd. Er worden geen verklaringen gegeven voor een correlatie met 73 modebedrijven.

Modebedrijf LLOYD schrijft aan NL-Aid: ‘Neither in the past nor currently, there has been any suspicious fact regarding child labour at the production facilities of our partners. Moreover, from the report we did not notice any reason as to why LLOYD should be involved into child labour. The report just mentions LLOYD as a company exporting leather goods from India what is a matter of fact.’

Massimo Dutti schrijft aan NL-Aid: ‘More than 3,000 professionals from our Social Sustainability division (composed of both in-house experts and professionals from internationally-reputed external firms) work to ensure that all the suppliers comply with all our requirements. Inditex carries out more than 10,000 audits each year to ensure our suppliers comply with the code of conduct and develops correction plans in case any lack of compliance is detected. During these audits, our Sustainability teams controlled the level of wages, working hours, health and safety conditions in the workplace, etc. Inditex implements various programmes that aim to guarantee that living wages are paid to workers in its supply chain.’

Lijkt me niet reëel dat de wazige interviews van LIW  de 10.000 jaarlijkse audits op inhoud kunnen tegenspreken. De interviews zijn overigens nergens in zijn volledigheid opgeschreven. Het begint overduidelijk te worden dat LIW op een amateuristische manier op wereldniveau een rol wil spelen en zolang overheden en ministers rapporten als ‘The Dark Sites Of Granite’ zonder een wetenschappelijk kritische blik bekijken, zal deze relatie blijven bestaan.

Terug naar rapport ‘Do leather workers matter?’. De namen van 73 multinationals op pagina 5 zijn daar eigenlijk niets aan het doen. Toch staan ze daar…ingebed in een verhaal over uitbuiting en kinderarbeid. Ik zou graag de rapporten van Massimo Dutti willen lezen. Zal me niet verbazen dat het niet bij LIW en de genoemde overheidsorganen het is opgekomen om deze als tegenwicht op te vragen.

15 november 2017

De SER steekt de kop in het zand. De communicatieadviseur van de SER schrijft aan NL-Aid: ‘De SER begeleidt het proces van de Nederlandse natuursteensector, de overheid, vakbond FNV en enkele (coalities van) NGO’s om in de komende maanden te werken aan een convenant dat ertoe moet leiden dat sociale- en milieuomstandigheden in productielanden worden aangepakt en verbeterd. De door Nederland onderschreven OESO-richtlijnen voor multinationale ondernemingen en de principes van de VN inzake bedrijven en mensenrechten geven de normen waaraan het gedrag van bedrijven moet voldoen.’

Er wordt niet ingegaan op de kritiek ten aanzien van waarheidsvinding door LIW. De reactie van de SER lijkt op die van LIW: claimen dat alles onderdeel is van iets groots, iets macro’s, waardoor de waarheidsvinding op microniveau er totaal niet toe doet. Of het is een afleidingsmanoeuvre omdat ze er ook niet uitkomen. Echter, je kunt heel stoer en ernstig over kinderarbeid praten en likkebaardende convenanten sluiten, het wordt wel omhooggehouden door een verzonnen werkelijkheid. Frappant is dat de SER niet zegt: ‘er is wel degelijk kinderarbeid want…’. Ontluisterend.

De volgende redenering is vals: een bewering op papier is ‘waar’ omdat deze door een gerenommeerde actor of actant wordt uitgesproken of opgeschreven. Ik wed dat niemand van SER of de genoemde Tweede Kamerleden één bewijsstuk heeft gezien en dat niemand daar naar gevraagd heeft. Zal me tevens niet verwonderen dat LIW en de SER binnenkort met veel poeha en borstklopperij een persbericht publiceren over het convenant. Gezien de achtergrond heeft het dezelfde waarde als een convenant over ufo’s.

17 november 2017

Ik verneem van een betrouwbare bron uit India dat D.H., onderzoeker van het rapport ‘The Dark Sites Of Granite’, door LIW naar India is gestuurd om achteraf bewijzen te verzamelen wegens de aanhoudende kritiek. Door dit nieuws heeft LIW het zich zeer lastig gemaakt want nu dient D.H. ook een datumbewijs te leveren. Volgens de bron is LIW bezig met antidateren. India is hét land van fake-kinderarbeid en deze industrie is gigantisch omdat lokale ngo’s al meer dan 25 jaar weten dat ze hiermee geld en internationale mensenrechtenprijzen verdienen. Een goed maandinkomen in India ligt tussen de 100 en 200 euro. Als een Europeaan met een koffer geld langskomt dan gaat de Indiër niet zeggen dat er geen kinderarbeid is. Naast een datumbewijs moet LIW een wetenschappelijk bewijs hebben dat kinderarbeid niet in scène gezet is, een echtheidsbewijs.

4 december 2017

LIW zet een nieuwe vacature uit: ‘Medewerker Mensenrechten en Bedrijfsleven’. Er worden geen eisen gedaan rondom onderzoeksvaardigheden.

15 december 2017

Glocal Research verdedigt zijn onderzoek maar met zoveel Engelstalige spelfouten dat je al twijfelt aan hun kwaliteit van onderzoek. Ze schrijven: ‘In most cases, the research team was not able to collect documentary evidence (paper documents, photographs, audio or videos) as supporting evidence for oral interviews as most respondents were hesistant and unwilling.‘ Dit haalt de betrouwbaarheid en validiteit compleet onderuit. Over de vermeende kinderen in de mijnen: ‘Age verification documents were not available.’ Dit is mondeling en op zicht gebeurd, zonder foto’s. Glocal Research linkt bedrijven aan westerse bedrijven middels indirecte bewijsvoering door te melden dat ‘black galaxy’ maar op één plaats in de wereld gevonden kan worden en indien deze westerse bedrijven dit verkopen dat dan de cirkel rond is. Het is niet duidelijk of mensen binnen een neutrale setting en zonder suggestieve vragen zijn ondervraagd. Ik heb de ervaring dat er vooraf al een schimmige sfeer is en dat de geïnterviewden allang weten wat de interviewers willen horen. Vaak leidt dit ook tot een goede maaltijd, luxueuze snacks & drinks of wat geld. Exportdata van drie Indiase havens tonen inderdaad een relatie tussen Indiase mijnen en Nederlandse bedrijven. Meer hard bewijs is er niet. Het enige dat Glocal Research kan stellen is dat er door gesprekken met derden een vermoeden bestaat dat er sprake is van kinderarbeid maar dat dit niet met zekerheid te zeggen is. En daarmee kun je dus wetenschappelijk niks vaststellen. Maar ja, wie of wat is Glocal Research? Ik heb geen idee.

26 januari 2018

LIW publiceert het rapport ‘Labour Without Liberty‘ waarin 12 textielbedrijven worden besmeurd op grond van dezelfde statistische meet- en redenatiefouten. Decathlon is één van hen en ze schrijven aan NL-Aid dat ze passende maatregelen hebben genomen. Het is wonderbaarlijk te noemen dat LIW niet leert van de situatie waarin ze zich bevinden door met hetzelfde amateuristisch gepriegel in de media te schreeuwen.

2 februari 2018

Gerard Oonk, directeur van de LIW, zet zijn functie als vacature uit. Onder het kopje ‘taken en verantwoordelijkheden’ staat: Bewaken van de kwaliteit van publicaties, met name onderzoeken. Op zich logisch, Oonk is van 1948. Naast Gerard Oonk en de ‘Medewerker Mensenrechten en Bedrijfsleven’ gaat er nog iemand weg. LIW heeft vijf betaalde werknemers.

Wiebe Bijker

Interviews zijn leuk voor een roman, niet voor sociaalwetenschappelijk onderzoek.

Dit geeft meteen de ziekte van de Nederlandse ontwikkelingssamenwerking weer want overheidsorganen vragen niet door, stellen geen vragen ten aanzien van waarheidsvinding en dientengevolge stellen ook geen wetenschappelijke eisen ten aanzien van waarheidsvinding. De genoemde kamerleden en minister namen alles maar voor lief aan.

Het absolute dieptepunt is de evaluatie geleid door hoogleraar Wiebe Bijker die samen met 200 onderzoekers in 2015 circa 8.000 pagina’s schreven en ontwikkelingssamenwerking als effectief en efficiënt bestempelde. De 200 onderzoekers kwamen niet verder dan interviews en er werden geen enkele onaangekondigde steekproeven gehouden om de track record en output van lokale ngo’s te testen. Indien je bij lokale ngo’s geen proeve houdt ten aanzien van hun track record en de output van hun lopende projecten, dan ben je bezig met het uitschrijven van een theatervoorstelling. Met 200 onderzoekers had Bijker keihard de lokale ngo’s kunnen testen, maar Bijker meed confrontatie en koos voor een zachte landing. Als hoogleraar technologie en maatschappij aan de Universiteit Maastricht begeleidde Bijker louter en alleen kwalitatieve scripties en onderzoeken (=waarheidsvinding gebaseerd op interviews) en zijn eerste kwantitatieve onderzoek (=waarheidsvinding gebaseerd op harde bewijzen waaronder onaangekondigde steekproeven) moet nog op zijn cv komen. Je kunt ook stellen dat met de casting van Bijker de overheid in gebreke is gebleven. Jammer want dit was dé gelegenheid om aan iedereen te laten zien hoe je wel gedegen ‘wetenschappelijk’ onderzoek behoort te doen. Nu doet Gerard Oonk, Wiebe Bijker gewoon na. Kennelijk zijn ambtenaren en politici, met schijnreden en zonder wetenschappelijke waarheidsvinding, gewoonweg makkelijk te overtuigen.

Ten Slotte

Scoren met kinderarbeid is makkelijk omdat je daarmee op een eenvoudige manier ontzettend veel media-aandacht inkoopt. Vooraf weet je al dat je met het begrip ‘kinderarbeid’ eenvoudig kunt oogsten. Het is zwaar discriminerend om gewin te halen uit de term ‘kinderarbeid’ zonder dat het begrip een vorm heeft. Het begrip ‘kinderarbeid’ wordt dan uitgebuit.

Welke denkfouten horen bij wetenschappelijke aannames (ook wel ‘valse aannames’)?

1. Ten onrechte aannemen dat er geen andere legitieme wetenschappelijke theorieën zijn die aannames vervangen. Een voorbeeld. In het geval van LIW die voornamelijk interviews houden, kun je je afvragen of de respondenten geïmponeerd zijn door een rijke westerse onderzoeker die heel overdreven veel aandacht heeft voor een bepaald onderwerp? Indien Bill Gates een Nederlandse alleenstaande en werkloze moeder thuis opzoekt en een ernstige setting creëert met veel vragen over haar armoede, dan kun je van tevoren al invullen wat haar antwoorden zullen worden. En al helemaal indien je van tevoren Bill Gates en het onderwerp van zijn vragen aankondigt;

2. Feiten verkeerd interpreteren zodat deze in een dominante theorie past. Als je eenmaal ‘iets’ als ‘waar’ hebt aanvaard dan ontstaat er valkuil. Men wordt objectief/wetenschappelijk lui. Alle argumenten die deze waarheid eventueel zouden kunnen ondersteunen zijn ‘waar’ en behoeven niet meer te worden getoetst. Een ernstig gevolg van deze gedachtefout is dat het aanvaarden van een aanname eigenlijk heel gemakkelijker gaat, maar dat het weerleggen van die aanname enorm lastig is. Een voorbeeld. Radio1, 19 mei 2016: Terre Des Hommes beweert dat er in India 20.000 kinderen in micamijnen werken terwijl zij aan NL-Aid hebben aangegeven dat ze niet weten hoe ze aan dit cijfer zijn gekomen. Zij hadden van deze 20.000 werkende kinderen niet één bewijs van een werkend kind. Ik kon ze niet van het beeld afbrengen dat het dan niet waar kan zijn. De dominante theorie verdrukt de waarheidsvinding. Er waren nul bewijzen en een onverklaarbaar getal nodig om een megacampagne te starten met collectanten langs alle Nederlandse deuren die heilig geloofden in de dominante theorie.

3. Intens geloven dat iets waar is omdat het breed gedragen wordt door andere steekhouders zodat zij elkaar bevestigen. Binnen de gehele Nederlandse ontwikkelingssamenwerking is dit een wijdverspreid probleem. Zij nemen elkanders data en verhalen over zonder aan waarheidsvinding te doen. Oorzaak van dit verschijnsel is ‘framing’. In de bibliotheek van Utrecht ligt de trap naar boven naast de lift. Wat opviel is dat mensen massaal de lift nemen, ook al moesten ze minutenlang wachten totdat de deur open ging. Toen ze vanaf de ingang rode voetstappen op de vloer hadden geschilderd richting en over de trap naar boven, namen mensen massaal de trap. Dit is wat LIW ook doet: voetstappen in een bepaalde richting plaatsen zodat mensen een richting ingaan zonder af te vragen waarom ze dit doen. Een ondersteunend voorbeeld is de houding van de SER en de Tweede Kamerleden in dit verhaal, die de voetsporen van LIW blind volgen. Ze worden zo misleid door ‘framing’ dat waarheidsvinding niet eens in hen opkomt. Wat volgt is papegaaien van de ene actant naar de andere actant zodat het uiteindelijke niet meer te ontwortelen is;

4. Pareidolie is een psychisch verschijnsel waarbij ons brein continu naar herkenningspunten en verbanden zoekt, ook waar die er niet zijn. Te denken valt aan grafische beelden in wolken of silhouetten van gesteenten op de planeet Mars (zie foto). Op de manier ontstaan ook complottheorieën. LIW interviewt mensen over een gevoelig onderwerp en dan is ineens alles wat ze zeggen waar zonder dat er harde bewijzen zijn. Indiase ngo’s zijn er meester in om hierop in te spelen. Ze laten één werkend kind zien, dat veelal van te voren is geoefend en in scène gezet en spreken dan over getallen in de tienduizenden. De interviewers zijn dan prooi voor pareidolie, want dat ene kind maakt dan plotseling een connectie met tienduizenden phantomkinderen die niet bestaan. Emotie wint van waarheidsvinding. Geen enkele overheidsinstantie of universiteit stelt de juiste vragen. Criticasters worden, zonder plichtsbesef rondom rede en bewijs, weggehoond.

5. Wanneer je als enige toegang hebt tot bepaalde onderzoeksbronnen kan er een gevoel van alleenrecht op een ‘waarheid’ ontstaan die niet getoetst kan worden door anderen. Sterker nog, anderen worden afgesloten van deze onderzoeksbronnen teneinde dit alleenrecht van eigenaarschap te pantseren. Wetenschap is het ‘geheel’ van kennis op een bepaald gebied. Het afschermen van dit ‘geheel’ dwarsboomt inspraak en inzichten en dit is nogal heerszuchtig. LIW kan dit zeker worden verweten.

Al deze denkfouten zijn op LIW van toepassing. Voorts is LIW verblind door de begrippen ‘false negatives’ en ‘false positives’ en hebben deze in hun onderzoek niet kunnen neutraliseren of weerleggen. Gemakshalve verwijs ik naar een theoretisch kader inclusief een video hieronder.

Ik durf stellig te weren dat kinderarbeid niet bestaat in de omvang en ernstigheid als sommige westerse hulporganisaties beweren, omdat zij dan door de jaren heen dan met gemak dit aan de kaak had kunnen stellen met keihard bewijzen in plaats van met gekochte foto’s van geposeerde kinderen (want ook dit heeft LIW gedaan). Ik heb in India voornamelijk in elkaar geknutselde kinderarbeid gezien, maar daar moet je wel doorheen weten te prikken. De drang om fake-kinderarbeid te aanvaarden is zo groots dat je blind bent voor waarheidsvinding. Het bestaansrecht van LIW wordt mede ontleend aan kinderarbeid dus het motief om slordig met waarheidsvinding om te gaan lijkt daarmee geboren.

Op 24 juni 2017 schreef LIW een open brief aan premier Rutte. Op 27 juni 2017 bracht minister-president van India, Narendra Modi, zijn eerste staatsbezoek aan Nederland. Rutte werd aangespoord om Modi aan te spreken over de mensenrechten in zijn land, waaronder kinderarbeid.

De LIW, de IOB, de SER en de Tweede Kamerleden zijn onderdeel van de Nederlandse ontwikkelingssamenwerking. Ze worden gefinancierd door belastinggelden. De IOB, de SER en de Tweede Kamerleden doen wel ‘stoer’ mee als ze er voordeel van hebben maar geven niet thuis als je enkele vragen stelt.

Drs. Hans R.J. Sluijter
Auteur van het boek ‘Waarheidsvinding en Ontwikkelingssamenwerking‘

Theoretisch kader: ‘false negatives’ en ‘false positives’

De genoemde begrippen komen uit de medische wereld waarin met regelmaat verkeerde diagnoses worden gesteld aan de hand van vermoedelijke of zogenaamde onomstotelijke signalen of symptomen, bijvoorbeeld een valse diagnose voor zwangerschap. Dit is zeker van toepassing op de onderzoeken uitgevoerd door LIW omdat daar helemaal geen bewijzen ten grondslag van aannames liggen en diagnoses helemaal niet gesteld hadden mogen worden. Indien LIW een ziekenhuis zou zijn geweest dan zou de overheid deze allang hebben gesloten en hen niet, zoals nu, een stoel aan allerlei onderhandelingstafels aanbieden. Derhalve blijkt ook de casting van LIW door de overheid een voorbeeld van ‘false-positive psychology’ want geen van de genoemde actoren heeft iets zinnigs kunnen meedelen over bewijzen ten aanzien van gepubliceerde diagnoses. Kortom, ook zij hebben geen enkel bewijs gezien (zie ook denkfout 3 van hierboven).

Meer weten?
False-Positive Psychology: Undisclosed Flexibility in Data Collection and Analysis Allows Presenting False-Positive Psychology : Undisclosed Flexibility in Data Collection and Analysis Allows Presenting
Auteurs: Joseph P. Simmons (1), Leif D. Nelson (2), Uri Simonsohn (1)
(1) The Wharton School, University of Pennsylvania, (2) Haas School of Business, University of California, Berkeley